Ik sloeg af vanwege Oleg. Maar omdat Tysmenytsia minder pittoresk bleek dan in zijn gedichten - ik zag geen breugeliaans zwanenmeertje, enkel ‘Sovjet’ en kitsch - leek terugkeren leek de beste optie.
Maar een Engel fluisterde ‘хутро’ in m’n oor, en plots vielen me de schellen van de ogen. Overal reclameborden. Tysmenytsia = хутро = bont. Sinds de mensen zich heugen kunnen, maken ze hier bontjassen. ‘Daar is de firma’, wees een vrouw met een kinderwagen trots.
Een week later leidde directeur Ivan ons rond tussen versgeschoten dierenhuiden, naaimachines, stickapparaten, paspoppen en bakken vol jassen van bever en mutsen van konijn. Ook deze fabriek ging failliet in 1991, toen de Sovjet-Unie ineenstortte; vierduizend mensen werden werkloos. Bij de herstart konden de vierhonderd beste mensen aan de slag in een nieuwe fabriek. En dus levert Tysmenytsia nog steeds vakwerk af, handgemaakt in Oekraïne. De mooiste bontjas kostte 20.000 euro, maar gelukkig was de Engel niet veeleisend.
Het laatste dat directeur Ivan me meegaf, was het nieuws dat Oleg Lysheha drie dagen eerder was overleden.
Oleg was van Tysmenytsia, hij woonde in de Oekraïense taal en nu heeft God zijn ziel.
Vanaf 2010 - 2014 hield ik de blog Standplaats Lemberg bij. Voor mij als radiomaker de eerste stappen op het schrijversvlak. Sindsdien ben ik niet meer opgehouden.
De posts gaan vooral over de stad Lviv en West-Oekraïne. Voor mij persoonlijk is het een waardevol document, en ik raad met name de (potentiële) Lviv-liefhebber aan erdoorheen te struinen!
Samen met documentair fotograaf Dolph Kessler werk ik aan een fotoboek over Lviv.
Ik schrijf daarin een essay over de geschiedenis van deze stad in West-Oekraïne. De gebouwen bleven staan, maar de inwoners werden verdreven en vermoord. Het boek komt uit in september.