Uiteindelijk gaat het niet om democratie, maar om vrijheid, realiseerde ik me ’s avonds in het parkje aan de zuidkant van Kontraktova Plosja.
Voor de hoeven van het paard van Kozakkenleider Konasjewitsj zat een bandje te spelen. Smalle, gespierde jongens met onblote bovenlijven jongleerden met fakkels. Meisjes dansten op de muziek. Jonge toeschouwers dromden samen met bier en sigaretten, al bleven ze wat op een afstandje.
Pas bij een van z’n laatste nummers kreeg de zanger vat op het publiek. In zijn refrein, dat al enige malen had geklonken, bracht hij plots een kleine wijziging aan. “Oi-o, oi-o, oi-o, Poetin Goejlo.” (Poetin lul) Onmiddellijk werd er gejoeld en geklapt, de muziek zoog de mensen naar het parkje toe. Een windvlaag van uitdagend patriottisme woei door de straten van Kyiv.
Ik kon het zien aan hun gezichten: de mensen zijn ervan overtuigd geraakt dat Poetin bang is voor hun vrijheid.