Opeens is Oekraïne zo verrekte dichtbij. En Oekraïners hadden dat eerder in de gaten dan wij.
Midden in Europa wordt een vliegtuig neergeschoten, dit keer met onszelf erin. Wij op weg naar een congres, wij op vakantie, honderd van onze kinderen, met kleine koffertjes, die ze enkele uren eerder samen met mamma zorgvuldig hadden ingepakt.
Vertwijfeld noemen we het een vliegramp, zoals we de oorlog in Oekraïne hardnekkig ‘onrust’, of ‘crisis’ noemen. Maar we moeten eraan geloven; het is massamoord op onze lieve, gewone, onschuldige mensen; en SHIT, dit is oorlog - zo ongelofelijk dichtbij.
Wij sterven nu, zoals ze dat in Oekraïne al maanden doen.
Mijn angst groeit, net als de bloemenberg voor de ambassade in Kiev en het consulaat hier in Lviv. Van Oekraïners, voor Nederlanders. Zij begrijpen wat wij doormaken, en huilen om onze doden.