De hemel had het gelaat van ons afgewend. Uit haar geloken ogen stroomde verdriet. Ze misprees het zwarte monster met de zilveren velgen, dat we gehuurd hadden om de dag door te komen.
We stopten bij de houten kerk van Gosprzydowa, waar we luisterden naar het geraas van miljoenen druppels op de bladeren; de glanzende ronde bolletjes bleven heel even vastkleven aan het groen, gleden dan langzaam omlaag en dwarrelden in duizend kleine spettertjes uiteen. We roken aan de eeuwenoude balken; de zoete geur van oud hout en van thuiskomen.
Pas aan het eind van de middag begon de hemel te fronsen. Tussen de wolkenwimpers boven het stuwmeer van Czorsztyn kierde het heldergrijs van de Tatra, met witte pupillen van eeuwige sneeuw.
We besloten een pizza te eten in de pizzeria van Gronków, die De Herberg heette.