Het groen van de acacia’s, witte wolkenschepen boven de grote grijze zee. Beneden het geluid van de containerhaven; de motoren van de hijskranen, geratel van kettingen, de fluit van een trein. Toeristen laten zich niet zien op de Primorski Boulevard.

Na de revolutie hadden de bewoners van Odessa zich even laten verleiden kleur te bekennen. Maidansupporters paradeerden in blauwgeel onder de kastanjes, pro-Russische demonstranten tooiden zich met oranje-zwarte Sint-Jorislintjes en bivakkeerden in tentjes op Kulikovo Polje.

Het eindigde zoals het eerder eindigde in Odessa, als de mensen vergaten dat zij in de eerste plaats Odessieten zijn; onafhankelijk, multinationaal en wars van politiek. De vlammenzee van 2 mei, inktzwarte verbrande lichamen in het vakbondsgebouw.

En dus zijn er geen politieke bijeenkomsten, geen demonstraties, geen tentenkampen meer. “Odessa vermijdt politiek”, zeggen IT-ondernemers Valerie en Alex. “We hebben de Oekraïense vlaggetjes weer opgeborgen, op straat spreken we Russisch zoals we altijd deden. Dit is een handelsstad. Wij doen zaken en bemoeien ons niet met elkaar. Odessieten zijn voor Odessa. Dat verbindt ons.”